W dniu 27 lipca 2017 r. Sąd Najwyższy podjął uchwałę, zgodnie z którą komornik sądowy nie może podwyższyć opłaty egzekucyjnej, pobieranej na podstawie art. 49 ust. 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji (u.k.s.e.), o podatek od towarów i usług.
Powyższa uchwała została podjęta w odpowiedzi przedstawione przez Sąd Okręgowy we Wrocławiu pytanie prawne „Czy opłata egzekucyjna ustalona przez komornika sądowego na podstawie art. 49 ust. 1 u.k.s.e. winna być powiększona o należność z tytułu podatku od towarów i usług, czy też zawiera w sobie kwotę podatku VAT?„.
Wątpliwości powstały po wydaniu przez Ministra Finansów interpretacji ogólnej, zgodnie z którą uznano komornika sądowego za płatnika podatku od towarów i usług w zakresie wykonywanych czynności. W wyniku tej interpretacji komornicy sądowi zaczęli powiększać wysokość opłaty egzekucyjnej o stawkę VAT.
W wydanej uchwale Sąd Najwyższy orzekł natomiast, że określony w ustawie o komornikach sądowych i egzekucji sposób obliczania wysokości opłaty egzekucyjnej jest precyzyjny i należy interpretować go ściśle. W konsekwencji, przepis art. 49 ust 1 u.k.s.e. nie pozostawia wątpliwości, że wysokość opłaty egzekucyjnej stanowi wartość brutto, bez względu na to, czy opłata ta powinna czy nie powinna zawierać w sobie stawki VAT.
Nadmienić należy, że stanowisko wyrażone w uchwale z dnia 27 lipca 2017 r. potwierdza dotychczasową linię orzeczniczą Sądu Najwyższego w tym zakresie, wyrażoną m. in. we wcześniejszej uchwale Sądu Najwyższego z dnia 7 lipca 2016 r. (III CZP 34/16).