Ustawa o zapobieganiu zatorom płatniczym 2020

Sztywny termin zapłaty w transakcjach między dużymi a małymi firmami

Powyższa ustawa o zapobieganiu zatorom płatniczym wprowadza wiele zmian. Największa z nich dotyczy wprowadzenia sztywnego terminu zapłaty wynoszącego 60 dni w transakcjach pomiędzy dużymi a małymi firmami liczonego od dnia doręczenia dłużnikowi faktury lub rachunku, potwierdzających dostawę towaru lub wykonanie usługi. Definiując wielkość firmy ustawa odwołuje się do załącznika I do rozporządzenia Komisji (UE) nr 651/2014 z dnia 17 czerwca 2014 r.  Za mikroprzedsiębiorców uznaje się przedsiębiorstwa, które zatrudniają mniej niż 10 pracowników i których roczny obrót lub suma bilansowa nie przekracza 2 mln euro. Małe przedsiębiorstwa to przedsiębiorstwa, które zatrudniają mniej niż 50 pracowników i których roczny obrót lub suma bilansowa nie przekracza 10 mln euro. Średnie przedsiębiorstwa to przedsiębiorstwa, które zatrudniają mniej niż 250 pracowników i których obrót nie przekracza 50 mln EUR lub roczna suma bilansowa nie przekracza 43 mln euro, zaś duże przedsiębiorstwa to przedsiębiorstwa inne niż wskazane powyżej. Co ważne ustawa wprowadza maksymalny, 60- dniowy termin zapłaty w transakcjach pomiędzy dużym przedsiębiorcą jako dłużnikiem zobowiązanym do zapłaty za towary lub usługi oraz mikroprzedsiębiorcą, małym przedsiębiorcą lub średnim przedsiębiorcą jako wierzycielem. Regulacja ta ma zabezpieczać interesy małych przedsiębiorców w transakcjach z dużymi firmami, które do tej pory wykorzystywały swoją pozycję i narzucały wydłużone terminy zapłaty lub nie płaciły w umówionym terminie.

Uproszczenie postępowania zabezpieczającego

Ustawa o zapobieganiu zatorom płatniczym wprowadza zmiany w postępowaniu cywilnym poprzez uproszczenie postępowania zabezpieczającego. Do art. 730¹  k.p.c. dodany został nowy § 2¹ . Zgodnie z tym przepisem, interes prawny w udzieleniu zabezpieczenia uważa się za uprawdopodobniony dla  roszczeń o wartości nie wyższej niż 75 tysięcy złotych, gdy żądającym zabezpieczenia jest powód dochodzący należności zapłaty z tytułu transakcji handlowej, a dochodzona należność nie została uregulowana i od dnia upływu terminu jej płatności upłynęły co najmniej trzy miesiące. Oznacza to, że do udzielenia zabezpieczenia  powód będzie musiał jedynie uprawdopodobnić istnienie roszczenia oraz brak uregulowania należności przez co najmniej trzy miesiące od dnia upływu terminu płatności określonego w fakturze lub umowie. Dzięki temu łatwiej będzie można dochodzić zabezpieczenia roszczenia, a w konsekwencji odzyskać należności.

Terminy zapłaty w transakcjach handlowych

Ustawa dokonuje zmian w ustawie o terminach zapłaty w transakcjach handlowych. Od 1 stycznia 2020 r. różnicuje się rekompensaty za koszty odzyskania należności. Do tej pory była to stała kwota – 40 euro. Po zmianach rekompensata jest uzależniona od wysokości świadczenia pieniężnego i przedstawia się następująco. Gdy wartość świadczenia pieniężnego nie przekracza 5000 złotych, rekompensata wynosi 40 euro. Gdy wartość świadczenia pieniężnego jest wyższa niż 5000 złotych, ale niższa niż 50 000 złotych, rekompensata wynosi 70 euro. Gdy wartość świadczenia pieniężnego jest równa lub wyższa od 50 000 złotych,  rekompensata wynosi 100 euro.

Ulga za złe długi

Ustawa wprowadza tzw. ulgę za złe długi. Jeżeli wierzytelność nie zostanie uregulowana w ciągu 90 dni od dnia upływu terminu płatności, określonego w umowie lub na fakturze, wierzyciel będzie miał możliwość pomniejszenia podstawy opodatkowania (podatku PIT i CIT) o kwotę tej wierzytelności. Na dłużnika zostanie natomiast nałożony obowiązek doliczenia do podstawy opodatkowania nieuregulowanego zobowiązania.

Podsumowując, z dniem 1 stycznia 2020 r. weszły w życie istotne zmiany, które mają na celu zapobieganie zatorom płatniczym, ograniczanie zatorów płatniczych i szybsze dochodzenie należności w przypadku braku terminowego uregulowania transakcji handlowej.

Udzielamy profesjonalnej pomocy prawnej klientom biznesowym.