Orzeczenie, o którym mowa, zapadło na tle następującego stanu faktycznego. Kredytobiorca zawarł umowę kredytu hipotecznego w wysokości ok. 800 000 złotych z przeznaczeniem na zakup domu na rynku wtórnym. Kredyt, zgodnie z postanowieniem umowy, był indeksowany do waluty obcej – franka szwajcarskiego ze zmiennym oprocentowaniem, odpowiadającym sumie stopy referencyjnej LIBOR 3M oraz stałej marży banku w wysokości 1,25%. Umowę zawarto w 2008 roku, zaś – na skutek niewywiązywania się przez klienta z płatności – w 2015 roku Bank wypowiedział umowę z zastrzeżeniem, że po upływie okresu wypowiedzenia całość zadłużenia zostanie postawiona w stan natychmiastowej wymagalności. Z wyciągu z ksiąg bankowych wynikało, że klient jest zobowiązany zapłacić na rzecz Banku ok. 1 500 000 złotych, z czego ok. 1 495 000 złotych to kapitał. Na skutek postępowania sądowego Sąd Okręgowy dla Warszawy-Pragi rozpoznający sprawę w I instancji przyznał rację klientowi Banku, zauważając, że kwota kredytu wypłacona klientowi Banku znacznie odbiega od kwoty pozostającej do zwrotu. Sąd I instancji zauważył, że Bank nie udowodnił zasadności dochodzonego roszczenia, do czego był zobowiązany według ogólnych reguł dowodowych z art. 6 kodeksu cywilnego. Ponadto, co istotne Sąd I instancji stwierdził, że klauzula waloryzacyjna zastosowana w umowie jest w sprzeczności z naturą stosunku prawnego, jakim jest umowa kredytu, oraz z zasadami współżycia społecznego. Zgodnie zaś z art. 353¹ kodeksu cywilnego, strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Wyrok Sądu I instancji został podtrzymany przez Sąd Apelacyjny rozpoznający sprawę w II instancji, zatem jest prawomocny.