Zgodnie z art. 7 ust. 2 ustawy o podatku od spadków i darowizn, jeżeli spadkobierca, obdarowany lub osoba, na której rzecz został uczyniony zapis zwykły lub windykacyjny, zostali obciążeni obowiązkiem wykonania polecenia lub zapisu zwykłego, wartość obciążenia z tego tytułu stanowi ciężar spadku, darowizny, zapisu zwykłego lub windykacyjnego, a w przypadku polecenia, o ile zostało wykonane. Zaś zgodnie kodeksem cywilnym (art. 982 k.c.), darczyńca może włożyć na obdarowanego obowiązek oznaczonego działania lub zaniechania, nie czyniąc nikogo wierzycielem (polecenie).

Naczelny Sąd Administracyjny podkreślił, iż zgodnie z ww. przepisami dla zaliczenia polecenia jako ciężaru darowizny ustawodawca wymaga spełnienia dwóch warunków: musi mieć miejsce polecenie i musi być ono wykonane. Jeżeli obie przesłanki są spełnione, to nie ma podstaw, żeby nie traktować jako ciężaru darowizny tej części pieniędzy, która zgodnie z poleceniem została wydatkowana na rzecz obdarowanego. Polecenie nie musi bowiem zostać wykonane kosztem majątku obdarowanego i pomniejszyć wartość nabytych w drodze darowizny rzeczy i praw majątkowych.

Należy jednak pamiętać, iż opodatkowaniu podlega również samo polecenie. W przypadku nabycia tytułem polecenia darczyńcy za zbywcę uznaje się darczyńcę. Przy czym skutecznie opodatkować można wyłącznie świadczenie na czyjąś rzecz, w wyniku którego dojdzie do „nabycia tytułem polecenia” przez tę osobę np. pieniędzy czy rzeczy. Jeżeli zatem obdarowany w wykonaniu polecenia pieniądze ma wydatkować na konkretny cel i dojdzie do nabycia prawa majątkowego lub rzeczy, to wówczas opodatkowaniu podlega umowa sprzedaży.

Wyrok NSA z 6.06.2018 r. (sygn. akt II FSK 1525/16, II FSK 1526/16).