Zawinione uchybienia pracodawcy w zakresie bezpieczeństwa pracy, które pozostają w związku przyczynowym z zaistniałą szkodą mogą prowadzić do ziszczenia się dyspozycji art. 415 k.c. Takie stanowisko przedstawił Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 13 września 2016 r., sygn. akt III PK 146/15. Pracodawca ma obowiązek realizacji powszechnie obowiązujących przepisów bhp jak również ma obowiązek zagwarantowania faktycznego bezpieczeństwa. W związku z tym odpowiedzialność pracodawcy na podstawie art. 415 k.c. ma miejsce również w przypadku niezapewnienia przez pracodawcę bezpiecznych warunków pracy, gdy wskazania w tym względzie nie wynikają z norm prawnych.

Przypisanie pracodawcy bezprawności w zachowaniu możliwe jest wówczas, gdy nie wdrożył on efektywnych mechanizmów chroniących pracownika. Aspekt ten wyznacza zawinienie pracodawcy, jak również pozwala na uchwycenie adekwatnego związku przyczynowego między obowiązkiem zatrudniającego a skutkiem zdarzenia.

Przepis art. 207 § 2 k.p., precyzujący art. 94 pkt 4 k.p. przewiduje bowiem, że zapewnienie bezpiecznych i higienicznych warunków pracy czynnościowo realizowane jest przez odpowiednie organizowanie pracy, zapewnienie przestrzegania zasad bezpieczeństwa, reagowanie na ich naruszanie, a także wdrożenie spójnej polityki zapobiegającej wypadkom przy pracy. Stopień aktywności pracodawcy zależy jednak od wielu czynników. Spójna polityka przeciw wypadkowa, jak głosi art. 207 § 2 pkt 4 k.p., kształtowana jest zagadnieniami technicznymi, organizacją pracy, jej warunkami, stosunkami społecznymi oraz wpływem czynników środowiska pracy. Zdaniem Sądu Najwyższego większe natężenie jednego lub kilku z wymienionych aspektów dynamizuje powinność zatrudniającego.