W dniu 9 września 2015 r. przed Sądem Najwyższym zapadła uchwała rozstrzygająca problem prawny – czy w świetle art. 24 ust. 1 i 2 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów za praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów może być uznane działanie ubezpieczyciela polegające na ograniczeniu zakresu odpowiedzialności ubezpieczyciela wobec poszkodowanego będącego osobą fizyczną, nieprowadzącą działalności gospodarczej, dochodzącą roszczenia od ubezpieczyciela w ramach odpowiedzialności gwarancyjnej ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. Zaskarżona do Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów decyzja prezesa UOKiK została wydana w oparciu o postępowanie w sprawie stosowania praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów wszczęte z urzędu na podstawie informacji przekazanych przez Rzecznika Ubezpieczonych. Wątpliwości dotyczyły możliwych sposobów wykładni definicji konsumenta zawartej w art. 22¹ Kodeksu Cywilnego, a także kontekstu prawnego wynikającego z prawa Unii Europejskiej oraz Konstytucji. Bowiem stronami umowy ubezpieczenia są wyłącznie ubezpieczyciel i ubezpieczający, ale stronami stosunku prawnego wynikającego z tej umowy mogą być również poszkodowani, uprawnieni, uposażeni oraz ubezpieczeni, na rachunek których umowę ubezpieczenia zawarto, będące często osobami fizycznymi nieprowadzącymi działalności gospodarczej. Sąd Najwyższy rozstrzygnął uchwałą (III SZP 2/15), że poszkodowany będący osobą fizyczną, nieprowadzącą działalności gospodarczej, dochodzący roszczenia od ubezpieczyciela w ramach odpowiedzialności gwarancyjnej z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych nie jest konsumentem w rozumieniu przepisów ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz Kodeksu Cywilnego.