Zmiana ustawy wdraża do krajowego porządku prawnego dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2302 z dnia 25 listopada 2015 r. w sprawie imprez turystycznych i powiązanych usług turystycznych. Jak wskazano w uzasadnieniu do projektu ustawy o imprezach turystycznych i powiązanych usługach turystycznych, przyczyną zmiany stały się dynamiczne zmiany na rynku usług turystycznych, wyrażające się m.in. w nieustannym poszerzaniu kanałów dystrybucji, jak choćby o oferty internetowe, czy w zwiększeniu możliwości wybierania i łączenia przez podróżnych różnych usług turystycznych.

Wprowadzenie nowej ustawy spowodowało zasadnicze zmiany w dotychczasowej ustawie o usługach turystycznych, której zakres przedmiotowy został całkowicie zmieniony. Od 1 lipca 2017 r. ustawa ta określa warunki świadczenia usług hotelarskich oraz usług pilotów wycieczek i przewodników turystycznych na terytorium RP oraz za granicą, jeżeli umowy z turystami o świadczenie tych usług są zawierane na terytorium RP. Spowodowało to zmianę nazwy tej ustawy na ?Ustawę o usługach hotelarskich oraz usługach pilotów wycieczek i przewodników turystycznych?, która w pełni oddaje jej nowy zakres przedmiotowy.

Nowa ustawa o imprezach turystycznych i powiązanych usługach turystycznych w sposób znaczący, w porównaniu do dotychczasowej regulacji, rozszerzyła zakres podmioty o nowych przedsiębiorców, którzy do tej pory nie byli objęci zakresem starej ustawy. Nowa ustawa zdefiniowała takie pojęcia jak: przedsiębiorca turystyczny, czy powiązane usługi turystyczne, które do tej pory nie posiadały definicji legalnej w obrocie. Od 1 lipca 2018 r. przez przedsiębiorcę turystycznego rozumie się organizatora turystyki, przedsiębiorcę ułatwiającego nabywanie powiązanych usług turystycznych lub dostawcę usług turystycznych, będącego przedsiębiorcą w rozumieniu art. 43¹ k.c. albo prowadzącego działalność odpłatną. Tak szerokie ujęcie pojęcia przedsiębiorcy turystycznego powoduje, że zakresem tej definicji są objęte również organizacje pozarządowe,  placówki oświatowe, czy parafie do których do niedawna nie miała zastosowania stara ustawa o usługach turystycznych.

Na organizatorów turystyki, agentów turystycznych oraz przedsiębiorców ułatwiających nabywanie powiązanych usług turystycznych zostało nałożonych szereg obowiązków, które mają być gwarancją bezpieczeństwa podróżnych. Przede wszystkim podmioty te muszą zapewnić podróżnym na czas swojej niewypłacalności pokrycie kosztów kontynuacji imprezy turystycznej lub kosztów powrotu do kraju, w szczególności koszty transportu i zakwaterowania, w przypadku gdy nie zapewnią tej kontynuacji lub powrotu.

Do nowej ustawy został przeniesiony rozdział o Turystycznym Funduszu Gwarancyjnym. Środki Funduszu, zgromadzone na rachunku bankowym Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego są przeznaczone się na pokrycie kosztów związanych z realizacją wypłat z Funduszu. Każdy organizator turystyki oraz przedsiębiorca ułatwiający nabywanie powiązanych usług turystycznych jest obowiązany składać do Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego deklaracje zawierające m.in. informacje o zabezpieczeniach finansowych, czy liczbie podróżnych za których należna jest składka na Turystyczny Fundusz Gwarancyjny.

Przed zawarciem umowy organizator turystyki, przedsiębiorca ułatwiający nabywanie powiązanych usług turystycznych oraz agent turystyczny ma obowiązek udzielić podróżnym informacji o głównych właściwościach usługi turystycznej. Oprócz takich informacji jak: położenie, rodzaj, kategoria budynku, szczegółowy program zwiedzania jest on obowiązany poinformować podróżnych o cenie imprezy turystycznej łącznie z podatkami oraz z wszelkimi dodatkowymi opłatami i kosztami lub – jeśli nie można zasadnie oczekiwać, aby koszty te zostały obliczone przed zawarciem umowy o udział w imprezie turystycznej – informację o rodzaju dodatkowych kosztów, którymi podróżny może zostać obciążony. Zatem wykluczone będą sytuacje, kiedy podróżny dopiero na miejscu dowiaduje się o dodatkowych opłatach, o których nie wiedział przy zawieraniu umowy.